Medikuntza akademikoak metodo zientifikoan eta hezkuntza espezializatuan oinarritzen zuen bere jarduna, baina herriko sendagileek –petrikiloek, hain zuzen ere– beste bide batzuk erabiltzen zituzten: sendabelarrak, erritu tradizionalak eta, neurri handi batean, fedea. Herriaren eguneroko bizitzan errotuta zeuden sendatze moduak ezin dira ulertu erlijioaren, sinismen kolektiboen eta komunitatearen beharren testuingurua kontuan hartu gabe.
Petrikiloak askotan mesfidantzaz begiratu zituzten akademikotik zetorren medikuntzaren alorrean, baina, aldi berean, haien zerbitzuak oso preziatuak ziren baserrietan, herrixketan eta klase xumeenen artean. Izan ere, askotan, haiek ziren herritarren osasun arazoei aurre egiteko aukera bakarra. Baina zein izan zen haien benetako eragina? Zein muga zituzten? Eta zein harreman sortu zen bi medikuntza mota hauen artean?
Gai horiek guztiak jorratzen dira kronika honetan, medikuntza herrikoia eta akademikoa elkarren osagarri edo aurkari ote diren aztertuz, eta sendabideek gizartean duten esanahi sakonagoaz hausnartuz.